چالش «سامانه املاک و اسکان» برای سیاست‌گذاری

مساله این است که این پروژه شکست خورد، راه‌اندازی نشد و راه‌اندای هم نخواهد شد! سرویس‌هایی که باید به این سامانه متصل می‌شدند، نشدند. نکات کارشناسی هم که مطرح کردیم در دولت گذشته جدی گرفته نشدند. متاسفانه در دولت جدید هم رستم قاسمی، وزیر راه‌وشهرسازی اقدام لازم را انجام نداد که نتیجه آن را در بازار مسکن می‌بینیم.

اگر سامانه املاک و اسکان راه‌اندازی می‌شد و وضعیت مالکیت مشخص بود، علی‌القاعده مالکان خانه‌های خالی از سکنه تحت فشار وزارت راه‌وشهرسازی و سازمان امور مالیاتی قرار می‌گرفتند تا در مورد آن‌ها سیاست‌گذاری صورت گیرد و مالیات هم دریافت شود؛ بنابراین سامانه املاک و اسکان کمک می‌کرد که عرضه و تقاضا به تعادل برسند چرا که به هر حال ۳ تا 3.5 میلیون خانه خالی در کشور وجود دارد. من با آن خانه‌هایی که نیمه کاره رها شده‌اند تا گران‌تر بفروش برسد، کاری ندارم، اما با پیوستن همین ظرفیت خالی به بازار اجاره مسکن، می‌شد که عرضه و تقاضا را سربه‌سر کرد. این ۳ تا 3.5 میلیون منزل خالی می‌توانست وضعیت همین میزان خانواده را به سامان کند و در ضمن دولت در صورت اجاره نرفتن می‌توانست از آن‌ها مالیات دریافت کند.

یک فایده دیگر راه‌اندازی سامانه املاک و اسکان این بود که همه ملزم می‌شدند که اطلاعات خود را ثبت کنند چه موجر چه مستاجر. آنگاه به‌طور مثال می‌شد معامله مالک هر ملکی که اطلاعات ثبتی‌اش وارد نشده را از خدمات قضایی محروم کرد. ساماندهی معاملات از این طریق، می‌توانست هم اسکان و هم املاک را تثبیت کند. از این جهت می‌شد وضعیت اسکان را رصد کرد؛ وضعیت خانواده‌های بد مسکن، فاقد مسکن و…. با ثبت این مختصات تقاضا به سمت درست هدایت می‌شد و بازار غیررسمی اسکان شکل نمی‌گرفت.